အခ်စ္ဆြဲအား

(“Newton ကေျပာတယ္ ကမာၻဆြဲအားက အရမ္းႀကီးတယ္တဲ့၊ ကၽြန္ေတာ့္အတြက္ေတာ့ အခ်စ္ဆြဲအားေလာက္မႀကီးပါဘူး။“)
ကၽြန္ေတာ္ ရဲ႕ ဇာတ္လမ္းေလးကိုမေျပာခင္ ကၽြန္ေတာ့္ကိုယ္ကၽြန္ေတာ္မိတ္ဆက္ေပးရမွာေပါ့။ ကၽြန္ေတာ့္ နာမည္ ေန၀န္းနီ ပါ .. မိဘေပးတဲ့ လွတပတ နာမည္ေလးေပ်ာက္ၿပီး ငါးခူ ဆိုတဲ့ နာမည္ကို သူငယ္ခ်င္းေတြ ေပးၾကတဲ့အေၾကာင္းကေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ၿပံဳးရင္ ငါးခူၿပံဳးနဲ႔တူလို႔ပါတဲ့ …. ဘယ္ေလာက္ဆိုးလိုက္လဲ .. ယွဥ္စရာရွားလို႔ ငါးခူနဲ႔မွ … ဇာတိကေတာ့ ပခုကၠဴ .. ရန္ကုန္ က ေခၚတာေတာ့ အညာ ဆိုတဲ့ေဒသကေပါ့ .. အခုေတာ့ကၽြန္ေတာ္ ရန္ကုန္ေရာက္ေနတယ္ေလ … မိဘေတြနဲ႔ ခြဲၿပီးတစ္ေယာက္ထဲလာေနတာေပါ့ ။
ရန္ကုန္မွာ ကၽြန္ေတာ္ က်ဴရွင္တက္ေနတာ(၈)လေလာက္ရွိၿပီ။ ကၽြန္ေတာ့္မွာကလုပ္စရာေလးေတြရွိတယ္ေလ။ အဲ …
စီးပြားေရးနဲ႔ပတ္သတ္တာမဟုတ္ပါဘူး။ ကၽြန္ေတာ္က အခု အဂၤလိပ္စာ သင္တန္းေတြတက္ေနတယ္။ သိတယ္မုိ႔လား .. ဒီေခတ္ႀကီးထဲ မွာ ဘာသင္တန္း ညာသင္တန္းတက္ေနတာ ဆိုၿပီးေျပာလို႔ရမွ လူရွိန္တာေလ။ တတ္တာ မတတ္တာ အပထား သင္တန္းတက္ေနတယ္လို႔ေျပာလို႔ရရင္ေတာ္ၿပီေလ။ အဲ.. စကားဘယ္ေရာက္သြားပါလိမ့္။ ေၾသာ္ .. လုပ္စရာဆိုတာက ကၽြန္ေတာ့္ရဲ႕ အေကာင္အထည္မေဖာ္ရေသးတဲ့ ႏွလံုးသားဓါတ္ခ်ဳပ္တဲ့ျပႆနာေလးပါ။ အဲဒါက ဒီလိုကြဲ႕လို႕ အစခ်ီေျပာလိုက္ရရင္ ကၽြန္ေတာ့္ဇာတ္လမ္းေလးက ကိုရီးယားကား ဂ်ဴမံု ထက္ေတာင္ ရွည္သြားအံုးမယ္။ တိုတိုတုတ္တုတ္ေျပာရရင္ ကၽြန္ေတာ့္ေကာင္မေလး ေၾကာင့္ေပါ့့။ ကၽြန္ေတာ္ သူ႔ကိုေတြ႕ခ်င္တယ္။ သူက ေရဆင္း စိုက္ပ်ဳိးေရးတကၠသိုလ္ တက္ေနတယ္ေလ။ ကၽြန္ေတာ့္ ေနတာက ပခုကၠဴ ၊ သူ႔ေက်ာင္းက ေရဆင္း ဆိုေတာ့ နီးနီးေလးပါပဲ။ ဒါေပမယ့္ အိမ္က မိဘေတြကိုမလိမ္ရဲလို႔ ပခုကၠဴ မွာရွိေနတုန္း ေရဆင္းကို သြားဖို႔ အခြင့္အေရးမရခဲ့ဘူး။ ဒါေၾကာင့္ မိဘေတြနဲ႔ေ၀းရာ ရန္ကုန္ကို တကူးတက လာေနၿပီး သူ႔ဆီသြားဖို႔ အားထုတ္ရတာေပါ့။ သူဆိုတ့ဲေကာင္မေလး ကို ကၽြန္ေတာ့္စိတ္ထဲ အၿမဲခလုတ္တိုက္ေေနတာ သူကေတာ့ ေက်ာင္းမွာရည္းစားေတြေတာင္ရေနၿပီလား မသိဘူး။ ဒါမွမဟုတ္ ေကာက္စိုက္ဖို႔ပဲ လက္ခ်ာေတြနဲ႔ နပန္းလံုးေနရလားေတာ့မေျပာတတ္ဘူး။ ပညာရွိ မဟုတ္တဲ့ ကၽြန္ေတာ္ ကလည္း ေသခ်ာေအာင္ေျပးၾကည့္လိုက္မယ္ဆိုၿပီး သူေလးရွိရာ
ေရဆင္းကိုလိုက္ဖို႔ျပင္ေတာ့တာေပါ့။ ကၽြန္ေတာ့္ရဲ႕ အၾကံအစည္ကို အဆင္းဘီးတပ္ေပး တဲ့သူကလဲ အဆင္သင့္ေရာက္ေနပါေပါ့လား။ မင္းေဆြ တဲ့ ကၽြန္ေတာ့္ဇာတိၿမိဳ႕က သူငယ္ခ်င္းေပါ့။ ရန္ကုန္မွာကၽြန္ေတာ့္လိုပဲ သင္တန္းဟန္ျပလာတက္ေနတာေပါ့။ တစ္ေန႔ၾကေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္အေၾကာင္းသိေနတဲ့ မင္းေဆြက

“ငါးခူ မင္းေရဆင္းမသြားခ်င္ဘူးလား“
“ဟာ .. ဘာသြားလုပ္မွာလဲ သင္တန္းေတြပ်က္ကုန္မွာေပါ့“

အမွန္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ ဟန္ေဆာင္ပန္ေဆာင္လုပ္ေနတာပါ။ သြားခ်င္တာကမွ တစ္ပုိင္းကိုေသလို႔။ အဲဒါကိုသိတဲ့ မင္းေဆြကလဲ “မင္း ေလွ်ာက္ေျပာမေနနဲ႔ သင္တန္း ၄ ရက္ မွာ ၂ ရက္ပဲ သြားတဲ့ေကာင္ကမ်ား … ၾကာတယ္ကြာ လိုက္မလားမလိုက္ဘူးလားေျပာ …. ေရဆင္းက ငါ့သူငယ္ခ်င္းကအလည္ေခၚထားတာ ေက်ာ္ဇင္ကလဲ လိုက္မွာတဲ့“ ဒီလိုဆိုမျဖစ္ေခ်ဘူး အေဖာ္ေကာင္းတုန္းေလး သြားမွပါဆိုတဲ့ စိတ္နဲ႔ ေခါင္းညိမ့္လိုက္တယ္ေပါ့။ “ဒါဆိုလဲ သြားတာေပါ့ဗ်ာ .. သြားတာကဟုတ္ၿပီ ဘာနဲ႔သြားၾကမွာလဲ“
“ရထားနဲ႔ေလကြာ .. မင္း ရထားမစီးဖူးေသးဘူးဆို“ ဟုတ္ေတာ့လဲဟုတ္သည္ ကၽြန္ေတာ္ ဒီအသက္အရြယ္ထိ ရထားမစီးဖူးေသးဘူး။ ကၽြန္ေတာ္တင္မကပါ ပခုကၠဴသား အမ်ားစုက ခရီးသြားရင္ ရထားကိုသိပ္အားမကိုးၾကပါဘူး။ ဒီလို ရင္ခုန္စရာေကာင္းတဲ့ ခရီးစဥ္ေလးမွာ တစ္ခါမွ မစီးဖူးေသးတဲ့ ရထားစီးၿပီး သူေလးရွိရာ သြားရမွာကိုေတြးၿပီး တစ္ကိုယ္ထဲ ပီတိေတြျဖာေနမိတယ္။ စိတ္ကူးေလးနဲ႔ ေတြးေနရင္း ႐ုတ္တရက္ သတိရလို႔ မင္းေဆြဘယ္လွည့္ၿပီး

“သြားရေအာင္ေလ“
“ဘယ္တုန္းဟ“
“ဘူတာႀကီးကို လက္မွတ္၀ယ္ရေအာင္.. မနက္ျဖန္ သင္တန္းပိတ္တယ္ေလ“
“မင္းဟာကလည္း အရူးအမဲသားေကၽြးမိသလိုေတာင္ျဖစ္ေနၿပီ .. သြားခ်င္ေတာ့လဲဇြတ္“
“မင္းပဲလာစၿပီးေတာ့.. ခုမွေတာ့မရေတာ့ဘူး“
“ေအးပါ .. ဟိုေရာက္ရင္ေတာ့ ေသခ်ာအပိုင္ခ်ဳပ္ေနာ္“
“ပိုင္ပါတယ္ကြ“

ေျပာမဲ့သာေျပာလိုက္ရတယ္ ကိုယ့္ကိုကိုယ္ေတာ့ မယံုလွဘူး ။ ဟုတ္တယ္ေလ ကၽြန္ေတာ္ဆုိတဲ့ေကာင္က တစ္ျခားမိန္းကေလးေတြေရွ႕ဆိုရင္ ဘာမွမျဖစ္ဘူး .. အဲ .. သူ႔ေရွ႕ေရာက္ရင္ေတာ့ ဘယ္လိုကဘယ္လို ျဖစ္တယ္မသိ ဒူးေတြတုန္ၿပီး ေျခကသိပ္မခုိင္ေတာ့ဘူး .. ကုန္ကုန္ေျပာရရင္ သူ႔ေရွ႕ေတာင္ ခပ္ရဲရဲျဖတ္မေလွ်ာက္ရဲဘူး .. အဲဒီလိုကို ယံုၾကည္မႈရွိတာ။
ဒီလိုနဲ႔ ညေနေရာက္ေတာ့ မင္းေဆြနဲ႔ ဘူတာႀကီးသြား လက္မွတ္၀ယ္ေပါ့။ ကၽြန္ေတာ္က အသိတစ္ေယာက္န႔ဲေတြ႔လို႔စကားေျပာေနတုန္း မင္းေဆြကလက္မွတ္သြား၀ယ္ေလရဲ႕။ ဒါမ်ဳိးေတြေၾကာင့္ ဒီေကာင့္ကို အားကိုးေနရတာ။ ခဏၾကာေတာ့ ေအာင္ႏိုင္သူစစ္သူႀကီးဟန္ပန္နဲ႔ လက္မွတ္ေကာင္တာကထြက္လာတဲ့ မင္းေဆြက

“ငါးခူ .. ငါေတာ္တယ္မို႔လား ေရွ႕ဆံုးရထားတြဲရဲ႕ေရွ႕ဆံုးတန္းခံုမွာရတယ္ေလ .. ပခုကၠဴသားကြ “

ဘာမွလဲမဆိုင္ .. သူကေတာ့ေအာ္ႀကီးဟစ္က်ယ္နဲ႔ဂုဏ္ယူလို႔မဆံုး.. အဲဒီခံုရရင္ အဲဒီေလာက္ေပ်ာ္ေနရမွာ ဟုတ္မဟုတ္ေတာ့ ရထားမစီးဖူးသူမို႔မသိ။

“ကဲ .. ပခုကၠဴသားႀကီး .. အဆင္ေျပတယ္ဆိုရင္လဲ ရုပ္ရွင္ၾကည့္ရေအာင္ လစ္စို႔ “
“ေအး သြားတာေပါ့“

အပိုင္း(၂)ဆက္ရန္ . . . .